Op xx is onze dochter XX. geboren. De bevalling begon de avond ervoor met krampen, die doorzetten in weeën rond middernacht. De nacht doorgekomen met dan weer in bad, dan op de bal, dan op de bal onder de douche, dan weer in bed. Het was echt even zoeken wat nou het beste werkte voor mij. De volgende ochtend constateerde de verloskundige dat ik nog maar op 1cm ontsluiting zat, dat was heel demotiverend na zo’n lange nacht. Ik heb daarna ook niet steeds meer willen opmeten. Ik hield mij steeds vast aan het mantra ‘deze wee telt mee’ en het tellend ademen hielp ook goed. Zo is de tijd toch voorbij gevlogen. Ik heb ook de steun van X. en de verloskundige als heel helpend ervaren om de moed erin te houden, ook al is het met de ogen dicht in volle concentratie toch vooral een soloprestatie. Ik had zo’n TENS apparaat op mijn rug en een warme kruik op mijn buik en daar ben ik het grootste deel van de dag mee doorgekomen (met Mirjam’s woorden in mijn achterhoofd ‘een koude vrouw bevalt niet’ ). Om 15 uur ‘s middags zat ik echt in een dip, door het gebrek aan vooruitzicht hoe lang het nog zou duren dus spraken we af dat we ‘s avonds naar het ziekenhuis zouden gaan. Totdat spontaan mijn vliezen braken niet lang daarna en de weeën ineens twee keer zo intens werden. 8 centimeter ontsluiting en geen tijd meer voor plan B’s, maar volop naar de eindspurt. Het bad was de enige plek waar ik de weeën nog goed op kon vangen en daar is XX. dan ook 2,5 uur na het breken van mijn vliezen geboren. Een heel bijzonder en emotioneel moment.
Merel