Zondag xx/xx
Mijn verjaardag! Het rommelde al een week of 2/3 met buikkrampen die met menstruatiebuikpijn te vergelijken zijn, dus ik wist zeker dat er al het e.e.a. aan ‘voorwerk’ gaande was. Dat vond ik fijn, want ik hoopte vooral dat je uit jezelf zou komen, zonder trucjes of medische hulp. Tijdens de ochtendwandeling met XY en de Hond kreeg ik een lekkere huilbui, echt een flinke, uit het niets. Dat had ik de hele zwangerschap nog niet zo gehad. De ‘hormonstertjes’, zoals XY ze noemt, waren lekker aanwezig.
Mijn ouders stelden voor om die dag langs te komen voor mijn verjaardag, even kort. Normaal vind ik het altijd fijn als mijn ouders er zijn, maar zelfs dat wist ik even niet. Na de huilbui besloten we dat het toch gezellig was als ze even langskwamen. Die middag zijn we met ze naar de Ouderkerkerplas geweest en hebben we ook daar nog 40 minuten gelopen, ik met lage rugpijn en ook wat continue lichte druk. Maar het was nog heerlijk even buiten!
Eenmaal thuis stortte ik in m’n pyjama op de bank naast de Hond en XY ging lekker gamen. Even uit. Tot de deurbel ging, ik vertikte het om open te doen, XY zat midden in een game. We deden even niet open. Toen belde A. A. en J. stonden voor de deur, we deden toch maar open. Ze kwamen een kadootje brengen voor mijn verjaardag. Mega lief. Maar zelfs daar had ik even totaal geen trek in (niks voor mij!).
Maandag xx/xx
In de ochtend voelde ik een flinke druk in m’n bekken en mijn onderrug. Weer een tandje erger. Ik dacht dat ik naar het toilet moest, maar daar gebeurde eigenlijk niks. De afgelopen dagen had ik geen zin meer om met mensen te bellen of updates te geven over hoe het ging, ik was denk ik eigenlijk op jou aan het wachten. Ook de moeder van XY wilde ik eigenlijk niet echt meer spreken. Daar voelde ik me toch een beetje schuldig over op maandagochtend, dus besloot ik haar de appen waarna er een kort belletje ontstond. Rond 8.15 vond dit telefoontje plaats. Ik hield het kort, voelde de druk toenemen onder in mijn lichaam en wist niet zo goed wat ik met mezelf aan moest. Ik werd er een beetje onrustig van en liep heen en weer door de kamer. Toen kwam Picnic de boodschappen nog brengen rond 8.30. Ook daar keek ik tegenop, blij dat ook die weer binnen waren gehaald. XY moest om 8.45 bij de tandarts zijn en ik besloot te gaan douchen.
In de douche begonnen de eerste lichte weeën, ik had het idee dat het was begonnen. Maar ik was ook onzeker, want de vraag was of dit door zou zetten, of dat het überhaupt heel lang ging duren, of dat het zelfs af zou zwakken. Ik appte M. nog vrolijk terug, maar appte onder de douche ook naar XY dat ik dacht dat het was begonnen, en dat het wellicht goed was dat hij onze vrienden (die de Hond zouden opvangen) alvast een belletje zou geven onderweg van de tandarts naar huis. XY vond dit nog wat snel, hij vroeg of het echt al nodig was en of hij nog even op de terugweg langs de Bruna kon. Mijn gevoel zei dat dit niet meer fijn was en ik vroeg XY naar huis te komen.
De douchebeurt duurde een half uur, daarna ben ik me gaan afdrogen en half aangekleed ging ik mijn weeën verder opvangen op de slaapkamer. Inmiddels kwam XY thuis en die zag toch wel dat het serieus was. Spannend. XY ging het huis opruimen, alle spulletjes voor de Hond verzamelen en de dingen doen die we hadden besproken voor als het zou beginnen. Mij boeide het eigenlijk geen zier meer hoe het huis eruitzag, als de Hond maar asap in alle rust met onze vrienden mee kon, zodat zij niet onder spanning en stress weg hoefden te gaan en XY bij mij kon zijn.
Spulletjes waren gepakt en XY kwam de Hond nog kammen op de slaapkamer waar ik de weeën ondertussen opving. Het was nog draaglijk, maar de pieken werden al hoger. XY ging mee tellen en de regelmaat zat er al goed in, elke 3-4 minuten een wee van een minuut. XY belde de verloskundige. Susanne had dienst, fijn! Dat was m’n lieveling. Ze zeiden al steeds dat het vaak voorkwam dat degene met wie je de meeste klik voelt ook dienst heeft tijdens jouw bevaling. Bizar toch? In dit geval waar!
Rond 11.00 uur was zowel de verloskundige als mijn vriendin hier. Ze haalde de Hond op en de verloskundige was boven bij mij. Het zakte wat af, waarschijnlijk doordat ik werd afgeleid. De verloskundige vroeg of ik wilde dat ze ging kijken hoever ik was, of dat we het even zouden afwachten, dan zou ze in twee uur wel terugkomen. Ik vond het wel fijn als ze even ging kijken. Ze voelde heel voorzichtig, 1 cm ontsluiting. Wel een beetje een tegenvaller vond ik, want ik had al vrij veel pijn. Ik gaf de pijn in de pieken al een 7 (op een schaal van 10). Dat vond de verloskundige ook vrij hoog. Ik dacht, als dit nog 10 uur zo doorgaat, wil ik zeker weten pijnstilling, geen twijfel over mogelijk. Ik dacht dat ik een hoge pijngrens had, maar die gedachte verviel ineens. Een minuut later braken m’n vliezen, er zat waarschijnlijk toch veel spanning op, want de verloskundige had maar heel voorzichtig gevoeld. Susanne keek naar het vruchtwater en twijfelde of je erin had gepoept. Dat was het geval. Hiermee was voor ons bepaald dat we naar het ziekenhuis over moesten. Dit vond ik fijn, dan hoefden we zelf halverwege het proces geen keuzes meer te maken. Susanne ging ziekenhuizen bellen.
Alles was vol in Amsterdam. We moesten naar Zaandam. De verloskundige keek ons even aan of we Zaandam wel oké zouden vinden. Maar er was geen optie dus pakten we snel de vluchttas en na een wee bewoog ik met veel pijn de trap af richting de auto. Dit was een uitdaging, want de weeën volgden elkaar steeds sneller op. Er zat soms maar 10/20 seconden rust tussen en wee. Eenmaal beneden, op naar de auto en naar Zaandam. Voor we vertrokken zei de verloskundige nog dat ik me geen zorgen hoefde te maken over dat je in de auto ineens zou komen, ik moest vooral niet gaan persen. ‘De baby komt er niet zomaar uit’. Ik was gerustgesteld en vertrouwde op wat ze zei. De weeën namen in rap tempo toe, ik had nauwelijks of geen pauze en hing continu aan XY z’n arm. XY hielp me door continu hetzelfde zinnetje te zeggen ‘Adem in door je neus, en uit door je mond’. En af en toe remde hij me in m’n ademhaling, zodat ik de weeën zo goed en ontspannen mogelijk weg kon ademen. In de auto, afslag gemist, shit, 8 minuten erbij. Ik was er vrij rustig onder, of ik de weeën nou in de auto weg ademde of in het ziekenhuis, pijn deed het toch. Vervolgens konden we ook de spoedeisende hulp niet meteen vinden, weer 2 minuten erbij. Blij als we er waren.
Aangekomen. Toen de auto nog uit. Inmiddels had ik zo veel en continue pijn, dat ik elke meter moest stilstaan om de weeën op te vangen. Een rolstoel als rollator was ook geen succes, ik wilde alleen maar liggen eigenlijk. Zitten in de rolstoel durfde ik niet, te veel druk. XY en ik besloten dat ik toch ging zitten, zodat hij me zo snel mogelijk naar de verloskamer kreeg. Opgelucht dat ik de bestemming had bereikt, plofte ik meteen op het bed. 13.15 uur. Linkerzij. XY aan m’n linkerkant. Mijn beide handen klampten zich nog steeds aan XY z’n rechterarm vast, net zoals in de auto. Ik heb hem niet meer losgelaten. De verloskundige was er ook toen we arriveerden in de verloskamer, ze deed de overdracht, ik kreeg er weinig van mee, en zei nog tegen XY dat het misschien verstandig was om beneden een broodje te halen. XY besloot bij mij blijven, dat vond ik heel erg fijn. Gelukkig had ik ook een rugzak vol met snickers, noodles, notenrepen, dextro en andere troep ingepakt (we konden wel een week in een kelder zitten met deze rugzak zei XY nog een paar weken voor de bevalling). Ondertussen had ik al 3x om pijnstilling gevraagd, de weeën waren echt intens en gingen maar door met nauwelijks pauzes. XY wist dat ik serieus veel pijn had, ik piep niet zo snel en hou ook niet van medicatie.
De (arts-assistent) gynaecoloog werd geroepen, maar omdat ik thuis nog maar 1 cm ontsluiting had, en je ons eerste kindje bent, dachten ze dat het allemaal nog wel even zou duren. Drie kwartier later kwam de gynaecoloog. Ze stelde zich voor, ik zwaaide een keer half, ik zag haar maar wazig en eigenlijk hoorde ik alleen nog maar wat XY tegen me zei ‘Adem in door je neus, en uit door je mond’. De gynaecoloog was er rond 14.00 uur. Ze ging voelen hoever ik was, het was een zware opgave om mij hiervoor op m’n rug te krijgen, de weeën gingen continu door en ik had veel pijn. Elke beweging triggerde meteen weer een piek. 9 cm! Daarom had ik zo veel pijn, en waren er nauwelijks pauzes, het ging dus ook echt mega snel! De gynaecoloog is niet meer weggegaan. Ik kreeg al vrij snel persdrang en vanaf 14.15 uur mocht ik persen (de gynaecoloog was er dus precies op tijd!). In deze fase namen de weeën iets af, ik kreeg meer rust tussendoor. Dit vond ik op zich fijn, eindelijk wat ontspanning, maar maakte wel dat ik meer uit mezelf moest drukken. Waarschijnlijk kwam dit omdat ik meer gefocust was op de verpleegkundige en gynaecoloog, zij gaven mij concrete coaching om door deze fase heen te komen om het zo goed en rustig mogelijk voor jou te laten verlopen. Hierdoor leek het voor mij wat langer te duren, omdat ik minder in mijn eigen zone was, maar het voordeel was dat ik hierdoor goed naar hen kon luisteren en jou heel beheerst ter wereld kon brengen. Na een uur en een kwartier zei de gynaecoloog tegen mij ‘Kijk, kom maar met je armen, pak d’r maar’. Ik begreep niet helemaal wat ze bedoelde, ik deed mijn armen naar beneden en trok je zo op m’n borst! Daar was je, geboren om 15.31 uur!
Je was een klein beetje wit/blauw, de navelstreng zat namelijk om je heen, maar die hadden zij er al voordat ik je op me trok doorgeknipt en gelukkig ging je snel huilen. Zo onwerkelijk dat je er nu was! Ik zei met trots tegen de gynaecoloog dat je naam xx was en XY en ik lieten een kleine traan. Je scoorde gelukkig hoog op alle rapportcijfers en na een observatie van 8 uur (protocol omdat je in het vruchtwater had gepoept) mochten we naar huis (23.30 uur). Dit was spannend, want we gingen de nacht alleen met je in, maar we waren ook blij dat we naar huis mochten en we waren heel relaxed met jou.
De volgende dag stond de kraamhulp op de stoep. We hebben een hele fijne kraamweek met je gehad, helemaal in de wolken, je deed het heel goed en je kwam snel aan (waar baby’s normaal in de eerste week afvallen) en je temperatuur heel stabiel. Je bent ook al sterk xx! Bij het geven van borstvoeding keek je al heel snel met je hoofdje naar boven. Zo leuk, je bent zo lief en zoet! Op naar de rest van het avontuur met jou! Wij kijken er enorm naar uit met jou samen.
Marlous
