Vervolgens namen de weeën iets af en ben ik een vrij normale dag begonnen. Ik had zin om de kinderkamer en slaapkamer op te ruimen en heb ons bed verschoond, nog wat verhuisdozen weggewerkt, de vloer gestofzuigd en op mijn knieën met een nat doekje gereinigd, zelfs onder het bed (…), de commode inrichting afgemaakt, een paar uur gerust en tussendoor zoveel mogelijk gezonde en voedzame maaltijden gegeten. Er gingen nog maar kleine porties in, maar dat voelde goed. Diezelfde avond begonnen de voorweeën wat vroeger en heb ik wederom verschillende houdingen en ademhalingstechnieken gebruikt om ze weer op te vangen. Zo heb ik afwisselend op bed gelegen, op de bevalbal gezeten, onder de douche gestaan en rondjes gelopen in de huiskamer.
Na een bepaalde tijd namen de weeën in intensiteit toe. Ik zette een rustgevend muziekje op en raakte op bed en de bevalbal steeds meer in mezelf gekeerd. N. had na het avondeten nog de laatste hand aan onze badkamer gelegd en zat beneden op de bank een beetje uit te rusten, we waren beide blij en trots dat hij op tijd een mooie badkamer af had gekregen en hoopten dat hij nog heel even rust zou kunnen nemen. Rond half tien ‘s avonds werden mijn weeën heftiger en volgden ze korter op elkaar, dus ik vroeg of hij erbij wilde komen om mijn weeën te timen. Binnen een uur kwamen de weeën van om de 10 minuten een minuut lang, naar om de 5 tot 2 minuten een minuut tot 1,5 minuut lang. We bellen de vk rond 23 uur en zij besloot rond 24 uur te komen. In de tussentijd werden mijn weeën zo heftig dat ik bijna niet meer kon nadenken, praten of normaal bewegen en ik vroeg N. om de TENS aan te sluiten. Dat gaf zoveel verlichting dat ik het gevoel had twee uur terug te zijn in de tijd, en ik kon weer normaal een praatje maken tussen de weeën door en wat rondlopen. De intensiteit van de weeën nam daarna snel toe en binnen een uur zat ik weer op hetzelfde niveau of zelfs intenser. Toen de vk kwam wist ik nog steeds niet of ik al aan het bevallen was of dat dit ‘enkel’ voorweeën waren en ik dacht, oei als dit voorweeën zijn weet ik niet of ik het red zonder pijnbestrijding. Iets wat ik wel graag wilde, om zo de baby en mijzelf een zo alert mogelijke start te gunnen.
Na het toucheren bleek dat ik al 4 à 5 cm ontsluiting had, dus dat ik wel degelijk aan het bevallen was – de pijn was er niet voor niets, en de vk belde meteen het zh voor een verloskamer. Yes, we konden terecht in het Tergooi en ook nog eens in de kamer met bevalbad! Inmiddels werden de weeën zo intens dat ik helemaal in mezelf gekeerd raakte. De TENS hield ik aangesloten, maar ik merkte dat de werking van in het begin uitgewerkt raakte en ik zette hem op een lagere stand om enkel de scherpe randjes van de weeën af te halen en er verder niet zo veel van te verwachten. We pakten onze vluchtkoffers, de maxicosi (yes, straks zouden we die met onze zoon erin mee naar huis nemen! Wat een vooruitzicht, maar er stond me ook nog flink wat werk te doen) en gingen de auto in op weg naar het Tergooi. In de auto namen mijn weeën tijdelijk wat af en met drie matig pijnlijke weeën waren we er al. Eenmaal in de verloskamer kroop ik in het bevalbad en namen de weeën snel in intensiteit en pijn toe. Het werd steeds moeilijker om mijn ademhaling te controleren en mijn rust te bewaren. Ik was van binnen eigenlijk best wel in paniek over de pijnlijke weeën die me onophoudelijk leken te overspoelen en het ontbreken van een houding waarin ik de pijn niet meer of minder kon voelen. Ik moest het nu doorstaan en me focussen. De vk was geweldig, kundig, coachend en lief. Zij was mijn gids. N. was de hele tijd vlakbij me, hij paste zich volledig naar mijn wensen aan wat ik heel fijn vond en was mijn onvoorwaardelijke steun. Ik focuste enkel op het controleren van mijn ademhaling. Mijn lichaam werkte mee en mijn rug en buik begonnen steeds iets meer te convulseren. De baby zocht naar de uitgang. Wat een geweldig bevalteam.
Daarna ging het allemaal vrij snel, hoewel er toch een paar uur verstreek, maar in mijn herinnering is het een beetje een blur. Vanuit het bad naar bed. Toucheren, 8 a 9 cm ontsluiting. Neiging tot persen. Mocht nog niet. Persweeen blijven uit, ontsluiting moet 10 cm zijn. Duurt lang. Vliezen wil ik niet laten breken. Nog een uurtje weeën opvangen. Vliezen na een uurtje toch maar laten breken. Vanuit het bed op de baarkruk om het proces iets te versnellen. Wat een intens drukkend gevoel. Ik wil schreeuwen, briesen en kreunen, maar besluit gefocust te blijven ademen. Ik volg enkel de stem van de vk en N. ondersteunende handen in mijn rug. Op de baarkruk zakt het koppie steeds verder in. Dan blijkt de baby in het vruchtwater te hebben gepoept. Overleg vk en arts. Mogelijk weeën opwekken aan het infuus, monitor en de hele shebang. Hier heb ik geen zin in. Kom op, een tandje bijzetten, je kan het, zo sprak ik mezelf toe! Door de pijn heen ademen, beetje meepersen. Nu moet ik me gewoon overgeven aan de pijn van de weeën, die heb ik nodig om het kindje geboren te laten worden. Dan toch verplicht op bed, op de rug liggen en aan de monitor. Shit, dit was het plan niet, maar hee dat liggen is wel lekker rustgevend. Ik kan tussen de weeën door nu beter uitrusten. Pijn ervaar ik toch wel, maar nu heb ik ook rustmomentjes.
Ik puf en mag persen. Ik doe mijn best, maar ik heb het idee dat het niet zo veel uitmaakt wat ik doe en dat de baby gewoon blijft zitten. De vk zegt dat ik richting haar vingers moet persen. Ik zeg dat het voelt alsof ik moet poepen en ze zegt dat dat klopt, dat ik die kant op mag persen. Ik pers en ik pers en ik pers en heb het gevoel dat het nog geen verschil uitmaakt. De vk en arts moedigen me aan harder en langer en vaker te persen tijdens een perswee en vertellen me dat ik het heel goed doe. Maar als de vk voelt waar het hoofdje van de baby zit, voel ik haar hand en vingers heel diep naar binnen gaan. Het kindje moet dus nog helemaal door mijn geboortekanaal, of althans een groot gedeelte daarvan. Ik denk: hoe moet ik dit doen?
Ik ben een soort verbaasd dat zich geen oerkracht meester van mij maakt en dat ik niet op magische wijze weet wat ik moet doen, maar de weeën blijven zich aandienen, het gevoel blijft intens en overweldigend en ik blijf meepersen. De arts zegt dat ik mijn ellebogen, die de binnenkant van mijn knieën vasthouden en naar me toetrekken als ik pers, moet optillen en mijn benen nog verder moet spreiden tijdens het persen. Het is zo pijnlijk en vermoeiend, maar ik besluit te vertrouwen op wat ze zeggen en alles te geven. Elke wee komt de baby een stukje verder en na elke wee schuift hij weer een beetje terug. Het is een beetje frustrerend, maar ik vertrouw erop dat de baby en mijn lichaam het juiste tempo bepalen en weten wat ze moeten doen. Het is ook wel lekker dat het drukkende gevoel daardoor na elke wee eventjes wat minder wordt. Ook heb ik daardoor minder last van mijn trillende benen, want ik zet mijn voeten na elke wee even terug op bed. Dan nadert het hoofdje de uitgang en neemt de druk toe. Ik zie haartjes, zegt de vk, je doet het zo goed! Het koppie komt bij elke wee een beetje verder en dan ineens ‘staat het hoofdje’. Mijn god, wat voelt dit intens! Het hoofdje van mijn kindje staat op het punt om geboren te worden, maar heeft nog vier persweeën nodig om door die laatste centimeters heen te komen, waardoor de “ring of fire” zo’n 5 tot 10 minuten aanhoudt. Ik denk, hoe houd ik dit vol, maar weet dat als ik dit gecontroleerd doe, de kans op uitscheuren veel kleiner is en ik geef me over aan het moment. Mijn mantra is: “goed zo baby” en “goed zo body”. Langere zinnen kan ik niet meer bedenken. De vk verzacht heel fijn en lief na elke wee mijn vagina met een warm washandje en zegt dat ik op een gegeven moment even moet stoppen met persen en alleen moet puffen. Ik weet waarom ze dat zegt en probeer me te focussen op mijn ademhaling. Op dat moment puft iedereen met me mee en dan mag ik weer persen. Ik pers harder en langer dan ik eigenlijk kan, en dan nog een beetje harder en langer, en dan ineens is onze zoon daar en ligt hij luidkeels huilend in mijn armen. Wat een fantastisch geluid! Het is een stevig babyjongetje met een enorme bos haar, tien vingers en tien tenen. Yes, het is me gelukt, we hebben een prachtige zoon! N. moet huilen, kust me, buigt zich over zijn kersverse zoon en bij mij overheerst een gevoel van blijdschap en opluchting. Ik houd mijn zoon stevig vast. Wat een geluk! Een overweldigend en onbeschrijflijk mooi moment. Onze lieve, kleine F. is geboren.
P.S. Uiteindelijk bleek ik ongeveer 6 uur over de laatste ontsluiting te hebben gedaan (van 4-5 tot 10 cm) en 53 minuten te hebben geperst. Het voelde veel langer, maar achteraf was het een vlotte bevalling met veel focus en controle van de ademhaling, waardoor het ontsluiten en persen goed vorderde. Maar bovenal is het een hele mooie ervaring geworden, samen met de kraamweek het begin van de mooiste week van mijn (en ook N. zijn) leven. Nog wat details: mijn perineum is gaaf gebleven, geen aambeien, alleen een paar kleine scheurtjes in mijn buitenste schaamlippen die de vk met een draadje hecht. Ook helemaal top.
Janneke
